Bevletmek: Bir Kelimenin Derin Anlamı
Kayseri’nin soğuk sabahlarında, evde yalnız başıma yazdığım günlükleri karıştırırken, aklıma bir kelime takıldı: “Bevletmek.” Bu kelime, bana hep biraz yabancı gelmişti. Ama bir şekilde, anlamını tam olarak bilmiyor olsam da, ruhumda bir yerlerde hep vardı. O an fark ettim ki, belki de hayatın anlamını çözmeye çalışırken aradığım şey, tam da bu kelimeye gizlenmişti. Peki, bevletmek ne demekti?
Bir Gün, Bir Olay, Bir Kelime
Geçen hafta, eski dostum Elif’le bir kafede buluştuk. Çocukken beraber oyunlar oynadığımız, ama yıllar içinde uzaklaştığımız bir arkadaştı. Birçok şey değişmişti ama Elif’in gözlerindeki o eski güveni ve samimiyeti hala hissedebiliyordum. Konuşmamız bir anda, geçmişten bugüne hızla evrildi. Eski anılar, okul yılları, biz büyürken değişen insanlar… Her şey gelip geçiyordu, ama bir şey hala yerinde duruyordu: Elif’in içindeki bir parça huzur.
“Bir şeyler değişiyor, değil mi?” dedi. “Herkes bir şeyleri bıraktı, biz de büyüdük. Ama hala anlamadığım bir şey var: neden hep aynı duygularla dönüp duruyorum? Hala aynı soruları soruyorum kendime. Hala aynı arayışı yaşıyorum.”
O an, Elif’in söyledikleriyle beraber beynimde bir kıvılcım çaktı. O kadar açıktı ki! “Bevletmek” kelimesi… İçimdeki boşluğu dolduruyor gibiydi. Bu kelime, bir şekilde tüm hislerimi anlatıyordu. Elif’in söyledikleri, içimdeki karmaşayı birden çözüme kavuşturdu.
Bir Anlam Arayışı
“Bevletmek,” bir kelimeydi, ama aynı zamanda bir eylemdi. İnsanın ne yapacağını bilemezken, hayatta neyin doğru olduğunu anlamaya çalıştığı anı anlatıyordu. Birine güvenmek, birine kalbini açmak, hatta bazen sadece bir an için de olsa, her şeyi bırakıp hayatın akışına teslim olmak demekti. Bu, en basit halinden en derinine kadar bir bağlılık, bir inanç içeriyordu.
Elif’in gözlerinde, yıllar sonra bile o güveni görmem, bana bu kelimenin anlamını daha da derinleştiriyordu. Belki de insanın bazen kendini “bevletmesi,” hayatın zorluklarına rağmen bir şekilde ilerlemesiydi. Bazen sormak zorunda kalırsınız: “Bunu ben mi istiyorum? Yoksa bir başkası mı istiyor?” Gerçekten, tüm bu karmakarışık duygularla başa çıkabilmek, bazen sadece cesaret ister. Elif’in bana verdiği cevap gibi: “Evet, ben seni bekledim. Seninle, ama seni bekleyerek.”
Hayal Kırıklığı, Umut ve Yola Devam
Bir süre sustuk. Kayseri’nin o soğuk, gri havası, her zamanki gibi sessizce akıyordu. Elif’le ne kadar konuşsak da, hayatta bazen kelimelerin yetmediği anlar vardı. Ama işte tam da o an, “Bevletmek” kelimesinin derinliğine inmiş gibi hissediyordum. Kendimi zorladım, bir şeyleri anlamaya çalıştım, ama yine de bazen içimde bir boşluk vardı.
Belki de bu kelime, sadece bir boşluğu anlatmıyordu. Belki de insanın, bu boşlukla yüzleşmesi, onu kabul etmesi gerekiyordu. İçimdeki o boşluk, bana yaşamın güzelliğini hatırlatıyordu. Ne kadar hayal kırıklığına uğrasam da, umutsuzluğa düşsem de, yeniden başlamak her zaman mümkün. Bu, hayatın bana verdiği en güzel hediye gibiydi.
Sonuçta, Bevletmek Ne Demekti?
Bevletmek, neyi ne zaman kaybettiğinizi anlamaya çalışırken bulduğunuz bir kelimeydi. O kelime, kaybolan zamanın, biten umutların gerisinde kalan bir anlam taşıyordu. Ama bir şekilde, her şeyin başladığı ve sona erdiği bir yer vardı. Her ne olursa olsun, hayatın bir yolculuk olduğunu ve o yolda her zaman bir anlam bulmak gerektiğini hatırlatan bir kelimeydi.
İşte bu yüzden, zaman zaman yalnız kalmak, hayal kırıklığına uğramak, ama aynı zamanda umutla yeniden başlamak… Bevletmek, bir kelimeyi değil, o kelimenin taşıdığı duyguyu anlamaktı. Ve her gün biraz daha bu duyguyu keşfetmek, insanın içinde sakladığı en değerli anıydı.